Vrouwtje-dag
{slimbox images/stories/katvindtmand/MothersDayGift.jpg,images/stories/katvindtmand/MothersDayGift_small.jpg}
We weten niet waar onze mamma woont. Dat is jammer, zeker op Moederdag. Donna en ik zouden onze mamma graag een cadeautje geven, een vogeltje of een een muisje, maar daarvoor moeten we weten waar ze woont. Onze mensen weten het ook niet, zij hebben ons via Kattenzorg geadopteerd. Omdat we toch Moederdag wilden vieren hebben we iets voor het vrouwtje gemaakt.
We hebben het van één van onze speeltjes gemaakt en vrouwtje kan het gebruiken om haar gezicht mee te reinigen. Ik vond het een leuk cadeautje en Donna was het ermee eens. Ze heeft me zelfs een pootje geholpen met het maken ervan.
Vrouwtje was er zo blij mee, ze kon niet geloven dat wij dat voor haar hadden gemaakt. Omdat ze het vervelend vond dat we ons speeltje voor haar kapot hadden gemaakt, heeft ze een nieuw speeltje voor ons gekocht.
Nu hebben we een heel jaar om hier weer iets moois van te maken ...
{slimbox images/stories/katvindtmand/MothersDayGift-02.jpg,images/stories/katvindtmand/MothersDayGift-02_small.jpg}
Een neusje van Sophie
(juni 2010)
Het is van mij, van mij, alles is van MIJ!!!
Zodra mijn zusje Sophie eten ruikt, verandert ze in een hebberig monster. Wat ik met deze boute uitspraak bedoel, leest u in mijn volgende verslag:
Vrouwtje heeft onlangs een nieuw tussendoortje voor ons gekocht: gedroogd vlees. Schijnt goed voor onze kiesjes te zijn, zei ze. Maakt ons niet uit, wij vinden het gewoon enorm lekker. Op een dag bereikte de heerlijke geur van de vleesstokjes onze neusjes vanuit het laatje waar onze snoepjes worden bewaard.
'Oh, Don, ruik je dat?'
'Ja, dat zijn die vleesstokjes, Sophie.'
'Heeerlijk!!! Wil jij er één? Zal ik er één voor je pakken?'
'Dat mag niet, Sophie.'
'Ik zal niet weten waarom niet,' waarop Sophie met haar poot het laatje opentrok. Toen vrouwtje de huiskamer in kwam en zag dat het laatje openstond, liep ze erop af en deed het weer dic ht. Ze dacht ze dat ze het laatje vergeten was dicht te doen.
'Dat mens!' Hoorde ik Sophie mopperen terwijl ze weer naar laatje liep en het er nu volledig uit trok. Helaas had vrouwtje snel door dat we aan het snoepen waren en borg ons snoep achter slot en grendel op. Ik mocht gelukkig wel m'n veroverde vleesstokje opeten.
Sophie was inmiddels goed op dreef, sprong op het kastje, gooide daarbij een plant op de grond en trok vervolgens het bovenste laadje open. In dit laatje lag nog wat snoep. Sophie giste het eruit en ging ermee vandoor. Ze gaf mij zelfs niets! Toen vrouwtje de boel weer kwam inspecteren, trof ze een grommende Sophie met het verpakte snoep in haar snuit aan.
"Het is van mij, van mij, alles is van MIJ!!!' hoorde ik haar grommen, waarna ze naar de zolder vluchtte om haar "prooi" te verorberen. Na een wilde achtervolging was Sophie bereid om haar prooi af te staan. Omdat het snoep door de verpakking heen al aangevreten was, kreeg ik ook een stukje. De rest werd veilig opgeborgen.
Als u nu denkt dat het verhaal hiermee ten einde is, dan heeft u het mis. Sophie was zo geobsedeerd dat ze de lege laatjes bleef opentrekken. De plant, die inmiddels weer op z'n plek stond, moest het weer ontgelden. Het kastje werd ontmanteld en de plant naar de grond verhuisd om toekomstige schade te beperken.
Momenteel is Sophie weer betrekkelijk rustig, laatst giste ze nog een stukje cake van vrouwtjes bord en ze probeert regelmatig het diner te verstoren door met haar poot naar het eten te graaien. Nu snap ik het wel: sinds Sophie's foto de Katten Katern fotowedstrijd heeft gewonnen, denkt ze dat ze fotomodel is. Een fotomodel moet slank blijven. Dat valt haar erg tegen, ze heeft altijd honger en wel zo erg dat ze er af en tot dit soort wanhoopsdaden overgaat.
Een vriendelijk kopje van Donna
(maart 2010)
Zuster Anna, ziet gij al iets komen?
Zojuist gebeurde er iets vreemds: normaal gesproken zit Sophie op de side table of op de eettafel naar van alles en nog wat te loeren. Soms ligt ze ook gewoon te pitten op de genoemde plekken; 'lounchen' noemt ze dat. Ik noem het gewoon pitten. Het is interessant-doenerij om dat een andere naam te geven. Waar was ik? Oh ja, opeens zag ik Sophie vanuit mijn ooghoek op een stoel klimmen en van daaruit op de boekenkast springen.
“Oh, wat een geweldig uitzicht heb ik hier,” hoorde ik haar miauwen. “Don, moet je zien ... vanaf hier kan ik mijn Prins zien aankomen als het zover is.” Quasi onverschillig vroeg ik waar ze was. “Hier, ik ben hiiieeer!” riep ze me van boven toe. “Kijk dan naar boven.”
Na een tijdje zag ik Sophie op de kast liggen met een trieste blik in haar ogen. Omdat haar oogleden al een beetje zakte, dacht ik dat ze gauw in slaap zou vallen (lag te lounchen, om in haar termen te spreken).
“Kom je nog naar beneden, Sophie?” vroeg ik na verloop van tijd, waarop ze antwoordde: “Och, ik vrees dat ik hier mijn leven als uitgehongerde oude vrijster moet slijten. De weg naar de top had ik snel bereikt, de weg terug valt mij te zwaar.”
Kunt u zich voorstellen dat ik ook weleens moe wordt van al dat gemiauw van haar? Ja? Dan vindt u het zeker niet vreemd dat ik aan vakantie toe ben!
Een vriendelijk kopje van Donna.
(juli 2009)
Wachtende op
haar Prins met
de Witte Staart, stilt zij
haar honger
naar romantiek door
het eten van een stukje kaas
De prins met de Witte Staart (maart 2009)
Nog nooit heb ik mijn zusje Sophie zo fel gezien. Ik heb de naam een pittige tante te zijn, maar zij kan er ook wat van. Wat was het geval? Vrouwtje zat een hapje te eten. Nu zit Sophie altijd te loeren als er iets te eten valt, maar meestal lukt het haar niet om wat te pikken. Vandaag lukte dit haar wel: tijdens een onoplettend moment giste ze een kontje kaas bij vrouwtje weg. Vrouwtje liep achter haar aan om de kaas af te pakken. Ze ontdekte op een gegeven moment dat het stuk kaas tussen de kaken van Sophie klem zat. En Sophie maar grommen en blazen. Zelfs ik werd een beetje bang van haar. Omdat het haar niet alleen lukte om het stukje kaas van Sophie af te pakken, ging vrouwtje bij de buren versterking halen. Met z’n drieën holden ze achter Sophie aan, die inmiddels het stuk kaas op een normale manier in haar bek hielt. En zij maar grommen. Het was vermakelijk en triest tegelijk. Na een tijdje besloot ze om het stuk kaas los te laten, waarna de buurman het bij haar weghaalde.
Nadat de buren vertrokken waren en vrouwtje rustig televisie zat te kijken, vroeg ik aan Sophie wat haar bezielde. ‘Och,’ antwoordde ze, ‘ik zit te wachten, te wachten op mijn Prins met de Witte Staart. Van wachten krijg je honger. Toen ik vrouwtje met dat stukje kaas zag dacht ik: “Da’s van mij.” Aldus geschiedde.’
Een vriendelijk kopje van Donna
(maart 2009)
Bewijsmateriaal
Ik heb jullie eerder verteld dat mijn zusje Donna eten van mij pikt. Donna heeft dat tegengesproken, maar ik heb nu bewijsmateriaal. Voor de mensen en katten die Donna nog van vroeger kennen: ze is het echt. Ze staat links op de foto in mij bakje te graaien. Door al dat eten is ze iets ronder geworden. Ik ben daarentegen, nog steeds een slanke poes. Toch vind ik Donna wel lief, volgens mij heeft ze het zelf niet door dat ze mijn eten opeet en denkt ze dat het haar voer is.
Een vriendelijk kopje van Sophie
(maart 2009)
Kerstwens 2008
Wij, Sophie en Donna, wensen alle Kattenzorgkatten en -mensen hele fijne feestdagen toe met heel veel lekkere hapjes! In het nieuwe jaar komen wij weer met een verhaaltje voor jullie.
Nefertiti
Laatst zei vrouwtje me dat ik haar aan iemand deed denken, ene Nefertiti. Omdat ik niet wist wie dat was, heeft vrouwtje het voor me opgezocht. Nefertiti blijkt koningin geweest te zijn, heel lang geleden in Egypte. Dit is een zeer kat-vriendelijk land, vertelde vrouwtje me. Ze verafgoden er katten, en zo hoort het ook. Nadat ik een foto van koningin Nefertiti heb gezien, heb ik nog maar één droom: op haar lijken. Vrouwtje heeft iets met onze beeltenissen gedaan en zie hier het resultaat:
Vindt u dat ik een beetje op haar lijk? Toen Sophie deze foto zag, vroeg ze waarom ik een Huzarenmuts droeg, of ik last had van koude oren? Als antwoord heb ik haar een mep gegeven. Ik lijk toch niet op een slaatje? Kom nou! Ze zei ook nog, dat als ik zoveel blijf eten - ze beweert dat ik een deel van haar voer pik - ik te dik word om model te staan. Vervolgens heb ik haar door het hele huis opgejaagd; goed voor mijn lijn en voor de hare. Ik hoop dat ze, tegen de tijd dat ik koningin ben, wat meer respect toont; alleen dan maakt ze kans om mijn hofdame te worden.
Het Grote Schaduw (of Schimmen) Spel
Sophie en ik spelen weleens samen. Op zolder staat een constructie, een kamerscherm noemen mensen dat, waar plankjes op liggen zodat we erop kunnen zitten of liggen. Ter illustratie is hier een foto van Sophie op het ding:
De plankjes bevinden zich aan weerszijden van het scherm. Wat doen Sophie en ik nu? Wel, zij gaat aan de ene kant zitten en ik aan de andere. Het komt ook voor dat één van ons beiden op de grond gaat zitten, maar dat is eigenlijk tegen de regels. Nadat we onze posities hebben ingenomen, begint het spel: af en toe zien we een schaduw bewegen en die proberen we te meppen. Die schaduw is van mij of van haar. Baasje wil nog weleens een bestraffend fluittoontje laten horen. Maar daar blijft het gelukkig bij.
Vrouwtje houdt van ons allebei, gelukkig heeft Sophie dit ook door. En Sophie en ik? Wij houden ook van elkaar, dat ruziën hoort er nu eenmaal af en toe bij.
Een vriendelijk neusje van Donna
Een bijpraat van Sophie
U heeft in het verhaaltje van vrouwtje kunnen lezen dat mijn zusje Donna de eerste weken erg verlegen was. Wat ze toen nog niet wist, is dat ze niet verlegen in het bijzijn van andere katten is. Zo geeft ze mij regelmatig een tik en als ik dan een tikje teruggeef, gaat ze hulpeloos op de grond liggen zodat vrouwtje en baasje kunnen zien hoe zielig ze is. Ze pikt altijd een deel van mijn voer, waardoor ik voedsel tekort kom. Laatst heeft ze een buurkat - die zich soms op ons balkon waagt - zo hard uitgescholden, dat hij er blazend vandoor is gegaan. U ziet: het is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Tegen vrouwtje is ze echter poeslief. Laatst kroop ze bij haar onder het dekbed, de slijmpoes. Nu weet vrouwtje wel hoe ze is, hoor. Vrouwtje is ook lief tegen mij, ze maakt geen onderscheid, heb ik gemerkt. Van baasje zijn we nog een beetje bang; hij is zo groot.
Het spook op het balkon
Op een avond zaten Donna en ik in de vensterbank op zolder. Het was mooi weer, en we hoopten dat we wat vliegjes en mugjes konden vangen. Opeens verscheen er een spook aan de andere kant van het gazenraam. Het spook begon te schreeuwen en Donna en ik ook. Omdat wij met z’n tweeën waren, is het spook uiteindelijk gevlucht. Vrouwtje kwam kijken wat er aan de hand was, maar zag niemand aan de andere kant van het gaas. Wij hebben ontdekt dat mensen in het donker slecht zien, dus dat verklaart één en ander.
De volgende ochtend stond die kat, waar ik het eerder over had, op ons balkon. Ik was in een andere ruimte, maar hoorde Donna ontzettend tekeergaan. Ze gebruikte scheldwoorden waarvan ik gloeiende oortjes krijg. Omdat ik niet wist tegen wie, en waarom, ze zo tierde, ben ik poothoogte gaan nemen. Toen die buurkat mij zag, begon hij te blazen en liep weg. Donna vertelde me, nadat ze bedaard was, dat het “spook” dat we de avond ervoor verjaagd hadden, zijn poes was. Of we haar niet meer zo aan het schrikken wilden maken. Nu vraag ik u? Wie maakt wie nu aan het schrikken? Ik heb Donna wel gevraagd of ze niet meer zo wilde schelden in het vervolg, dat is niet damesachtig. Ze antwoordde dat ze dat niet kon beloven.
Dit is mijn kan van het verhaal. Volgende keer wil Donna haar kant van het verhaal vertellen, mauwt ze me zojuist.
Een kopje van Sophie
(september 2008)
Stoppie en Dondertje gaan nu door het leven als Sophie en Donna
Ondanks het feit dat ik Michael (zie de foto bij kwartaalkat van juni) erg mis, heb ik toch besloten om Stoppie en Dondertje te adopteren. Ik heb ze omgedoopt tot Sophie (rechts) en Donna (links). Het zijn ontzettend lieve poesjes. Donna was de eerste weken erg verlegen, maar nu laat ze regelmatig haar snuitje zien; zelfs als we bezoek hebben. Ze vermaken zich uitstekend. Ons huis heeft veel plekjes waar ze zich kunnen verstoppen en is één grote speeltuin voor ze. Hier zijn een paar foto's van de dametjes.
Groetjes, Monique
(juli 2008)
De katten in Den Haag en omstreken zullen u zeer dankbaar zijn.